Lieve Alba; mijn rode katje die helaas na een paar weken bij mij veels te vroeg overleed. Tijdens een wandeling in de natuur ging ik op een bankje zitten en stemde mij in gedachten op haar af. Ik visualiseerde hoe mijn hart zich met haar hart verbond en daarna volgde een stroom van beelden en emoties die zij mij liet zien en voelen.

Ondanks dat dieren niet met woorden kunnen communiceren kunnen zij op diverse manieren boodschappen overbrengen. Via lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen en zelfs een telepathische verbinding met ons. Dieren zijn zeer gevoelig voor de gedachten en stemmingen van mensen en kunnen vaak aan de kleinste veranderingen in onze gezichtsuitdrukking en energie veel aflezen. Wanneer wij ook echt leren kijken, luisteren en voelen kunnen wij ook via een telepathische verbinding leren communiceren. De mens moet zich alleen weer leren af te stemmen op een telepathisch bewustzijnsniveau om zo zijn communicatiemogelijkheden te vergroten.

Alle wezens communiceren, dat is niet voorbehouden aan de mens. Dieren communiceren onder andere met elkaar door middel van een onzichtbaar energiestelsel, bijvoorbeeld een troep leeuwinnen die geluidsloos, maar toch volledig op elkaar afgestemd kunnen jagen. Mensen hebben het vermogen om zich als een radio op deze energie af te stemmen en dan kunnen waarnemen wat de dieren zeggen, laten zien of voelen. Doordat de energie van alles, kriskras door elkaar loopt staat het bewustzijn, de gedachten en de gevoelens van wezens voortdurend met elkaar in contact, of wij dit nou merken of niet. Wanneer we ontdekken hoe we onze bewuste gedachtewereld kunnen mengen in deze kriskras van energieën is het mogelijk om je telepathisch te verbinden met dieren.

Het is nu aan de mens om zich weer af te stemmen op onze gevoeligheid voor gedachten en stemmingen.
Door weer te vertragen in ons leven, door ons weer af te stemmen en open te stellen.
Dieren helpen ons daar graag bij. Dat is naar mijn inzien ook een van de redenen waarvoor dieren zich beschikbaar hebben gesteld als huisdier. Om ons te helpen in deze ontwikkeling.

Tijdens een diercommunicatie sessie stem ik mij af op een dier en krijg ik vervolgens een stroom van woorden, beelden en emoties door. Soms is het alleen niet de bedoeling dat ik mij afstem op het dier, maar de eigenaar. Wat ik dan aan de eigenaar voorstel is om hem/haar hier een keer in te begeleiden, zodat de eigenaar zelf kan ervaren hoe het is om een hartsverbinding met zijn/haar dier aan te gaan. Het mooie is dat de eigenaar dit vervolgens zelf in het dagelijkse leven kan toepassen en zo de band tussen mens en dier wordt versterkt. Waar voorheen werd getwijfeld of de eigenaar ergens wel goed aan deed, durft de eigenaar nu op zijn ingevingen te vertrouwen. Mens en dier worden samen een, als twee handen op één buik.

Terwijl ik mij in de natuur op Alba had afgestemd, liet zij mij weten waarom ze bij mij was gekomen en waarom dit maar van korte duur was. Zij wist dat ze ziek was en dat ze in het opvangcentrum niet lang meer de tijd zou hebben. Haar wens was dat zij zou overlijden in een eigen mandje en niet als een nummertje in een opvang. Nog even liefde ervaren voordat het leven voor haar erop zat. Ook liet zij mij zien dat er een ander katje op mij wachtte die wel voor lange tijd mij bij zal blijven. Een katje waarmee ik twee handen op één buik zou zijn. Ze liet me een lapjespoes met rode streepjes op haar voorpootjes zien. Het is bijna niet te geloven: dit komt precies overeen met Maya, de kat die nu al een paar jaar bij mij is en inderdaad qua karakter perfect bij mij past.

Dit was voor mij niet de eerste keer dat ik contact had met een overleden huisdier. Dit is iets wat ik regelmatig doe voor mijn eigen huisdieren, maar ook voor andere huisdiereigenaren.

In Malawi, Afrika had ik een van de meest bijzondere contacten met overleden huisdieren. Ik was in Malawi voor mijn studie en terwijl ik voor een gedragsonderzoek een troep gele bavianen aan het observeren was, zag ik Lana onze blonde labrador van vroeger, ineens voorbij rennen. Zij was een paar jaar terug al overleden. Alleen was zij niet de enige die voorbij rende. Ook haar vriendinnetje Jessy, een zwarte bouvier, kwam voorbij gerend. Samen renden zij spelend heen en weer, wat een vrolijk gezicht was dat.

Alleen het vreemde was dat voordat ik uit Nederland vertrok Jessy nog leefde. Die dag belde ik die 'tante' van mij en zij bevestigde dat Jessy was overleden. Omdat ik niet in Nederland was, kwamen zij mij beide gedag zeggen.